De harde schijf is het belangrijkste opslagapparaat voor moderne computers. Harde schijven werken volgens het magnetische opnameprincipe. Dit zorgt voor hoge lees- en schrijfsnelheden en verlengt de levensduur van de apparaten.
instructies:
Stap 1
De belangrijkste elementen van een harde schijf zijn aluminium (soms glazen) platen, die bedekt zijn met een laag van een speciaal materiaal, en leeskoppen. Meestal worden meerdere platen gebruikt, die zich op een enkele as bevinden. Hiermee vergroot u de capaciteit van uw harde schijf. Doorgaans raken de leeskoppen het oppervlak van deze platen niet. Dit zorgt voor een lange levensduur van de schijven.
Stap 2
Harde schijven zijn ingedeeld per interface. Interfaces zoals SATA, IDE en eSATA zijn wijdverbreid. Een interface betekent de aanwezigheid van bepaalde communicatiekanalen en technische middelen die zorgen voor de uitwisseling van informatie tussen de schijf en het moederbord van de computer.
Stap 3
De gebruikte interface bepaalt de maximale capaciteit van de harde schijf. Voor IDE-harde schijven werd bijvoorbeeld een recordhoeveelheid geheugen bereikt, ongeveer gelijk aan 182 GB. De capaciteit van moderne harde schijven kan meer dan 4 terabyte of 4.000 gigabyte bedragen.
Stap 4
Een ander kenmerk dat harde schijven onderscheidt, is de vormfactor. Om een harde schijf met een bepaalde vormfactor in een standaard systeemeenheid of laptoptas te kunnen installeren, worden harde schijven van een bepaalde grootte gemaakt. Dit betreft meestal alleen de breedte van de schijf. Moderne desktopcomputers gebruiken 3,5-inch schijven. Voor notebooks is een 2,5-inch harde schijf typisch.
Stap 5
Natuurlijk zijn er nog vele andere maatstaven waarmee harde schijven kunnen worden geclassificeerd. Deze omvatten de volgende kenmerken van deze apparaten: stroomverbruik, geluidsniveau, schrijf- en leessnelheid. Het is vermeldenswaard dat harde-schijfbehuizingen over het algemeen verzegeld zijn. Dit zorgt voor hun betrouwbaarheid en voorkomt dat vocht of schadelijke gassen binnendringen.
