De processorkern is een siliciumkristal met een oppervlakte van ongeveer 10 vierkante millimeter, waarop met behulp van microscopische rekenelementen een processorcircuit is geïmplementeerd - de zogenaamde architectuur.
Processorkernapparaat
De kern is verbonden met de processorchip met behulp van een technologie die flip-chip wordt genoemd, wat zich letterlijk vertaalt als een omgekeerde kern. De technologie heeft deze naam in verband met de bevestigingsmethode - het zichtbare deel van de kern is het binnenste deel. Dit zorgt voor direct contact van de kern met het koelere koellichaam om de warmteafvoer te verbeteren en oververhitting te voorkomen. Op de achterkant van de kern bevinden zich soldeerbobbels - hobbels die de matrijs verbinden met de rest van de chip.
De kern bevindt zich op een textolietbasis, waarlangs contactsporen lopen, die aansluiten op contactvlakken. De kern zelf is afgesloten met een beschermende metalen afdekking, waaronder deze is gevuld met een thermische interface.
Waar zijn multi-coreprocessors voor?
Een multi-coreprocessor is een centrale microprocessor die twee of meer verwerkingskernen in een enkele verpakking of op een enkele processorchip bevat.
De eerste microprocessor werd in 1997 door Intel ontwikkeld en heette de Intel 4004. Hij werkte op een klokfrequentie van 108 kHz en bestond uit 2300 transistors. Na verloop van tijd begonnen de vereisten voor de verwerkingskracht van processors te groeien. Lange tijd was de toename te wijten aan een toename van de klokfrequentie. In een bepaald stadium van de ontwikkeling van microtechnologie werden de ontwikkelaars echter geconfronteerd met een aantal fysieke barrières die verband hielden met de benadering van fabricageprocessen tot de grootte van het siliciumatoom waaruit de kern is gemaakt.
Zo kwamen de ontwikkelaars op het idee om een multicoreprocessor te maken. In multi-core chips werken twee of meer cores tegelijkertijd, waardoor bij een lagere klokfrequentie betere prestaties kunnen worden geleverd door de parallelle uitvoering van twee of meer onafhankelijke taakthreads.
De belangrijkste voordelen van multi-coreprocessors:
Het belangrijkste voordeel van multi-coreprocessors is de mogelijkheid om programmawerk over meerdere cores te verdelen. Dit verhoogt op zijn beurt de snelheid van programma's en zorgt ervoor dat rekenintensieve processen veel sneller kunnen verlopen.
Multi-coreprocessors maken een efficiënter gebruik van rekenintensieve toepassingen zoals video-editors mogelijk.
Bovendien verbruiken computers met multi-core chips minder stroom en maken ze de gebruiker comfortabeler.
