De telefoon is allang niet meer een middel voor uitsluitend spraakcommunicatie. Moderne smartphones zijn draagbare computers waarmee u on-demand toegang hebt tot internet. In veel opzichten is deze benadering van communicatie mogelijk geworden dankzij de ontwikkeling van mobiele 3G- en 4G-technologieën. Wat is het verschil tussen deze standaarden en de apparaten die ermee werken?
3G- en 4G-technologieën
Ooit was de introductie van 3G-technologie een echte doorbraak, waardoor gebruikers niet langer afhankelijk waren van kabels en desktopcomputers. Pakketgegevensoverdracht, die wordt gebruikt door 3G-netwerken, biedt verbindingssnelheden tot 2 Mbps, werkfrequentiebereik - 2100 MHz. Deze kenmerken zijn voldoende voor het bekijken van films, videocommunicatie, snelle toegang tot sites. Dankzij de codeverdeling van signalen, wanneer elk transmissiekanaal zijn eigen code krijgt toegewezen, werd het mogelijk om communicatieonderbrekingen tijdens het verplaatsen te verwijderen.
De verdere ontwikkeling van draadloze communicatie heeft geleid tot de creatie van 4G-technologie. Het belangrijkste verschil met 3G is het gebruik van pakketgegevensprotocollen, terwijl 3G zowel circuit- als pakketschakeling gebruikt. Bij pakketverzending wordt de volledige hoeveelheid gegevens verdeeld in kleine delen die informatie bevatten over de ontvanger en de afzender. Pakketten kunnen onafhankelijk of sequentieel worden verzonden. Vervolgens wordt het verzonden bericht gevormd uit afzonderlijke delen in het ontvangende knooppunt. In geval van verkeersbelasting is een buffergeheugen voorzien voor het opslaan van pakketten. Het voordeel van pakketgeschakelde netwerken is dat de belasting gelijkmatig over alle gebruikers wordt verdeeld, en als de abonnee inactief is, kan zijn kanaal door anderen worden gebruikt.
De gegevensoverdrachtsnelheid in 4G-netwerken begint bij 100 Mbps wanneer de gebruiker beweegt en kan 1 Gbps bereiken voor stationaire objecten. Tegelijkertijd is het werkfrequentiebereik 2500-2700 MHz.
Haalbaarheid van modemfirmware
Modemfirmware wordt in de regel gebruikt om een apparaat te ontgrendelen dat op een netwerk van een bepaalde mobiele operator werkt. Na het flashen is de modem te gebruiken met alle simkaarten. Dit heeft geen invloed op de situatie met verschillen in 3G- en 4G-standaarden. In dit geval kunnen we een voorbeeld geven van een tv met een analoge tv-tuner waardoor het technisch onmogelijk is om digitale tv te kijken.
Modems, smartphones, tablets die in het 4G-netwerk werken, ondersteunen de LTE- of WiMAX-standaarden. Dat wil zeggen, de werkfrequenties van de apparaten moeten het bereik tot 2700 MHz bestrijken. Protocollen in 3G-modems werken met andere frequenties, hun antennes pikken eenvoudigweg geen 4G-netwerksignalen op of zenden ze zwak uit. Daarom is het onmogelijk om een 3G-modem voor 4G te flashen. Dit betekent dat de werking in een bepaald frequentiebereik afhankelijk is van de technische kenmerken van de apparatuur, en niet van de software.
